Herkes değerleri için bedeller ödüyor. Kırk iki yaşımın baharında bir gerçek netleşiyor. Değerler bedellere yeterli geldikçe devam ediyor. İnsan tabiatı gereği hayatı sürdürülebilir kılmaya meyilli. Bir şekilde taşları oturtmaya, yolun sınırlarını çoğaltmaya, kendi hayat çizgimi belirginleştirip alan kılmaya meyillim.
Her kırılmanın bir kararı, her kararın bir sabahı var. Araf ve eşik ve belirsizlik hiç sevmiyorum. Neyin sabit kalacağını görmek istiyorum. Sabit kalanı sahipleniyorum. Yolculukta fazla duran hasletin, dar gelen kıyafetin, valize sığmayan kelimenin bana dair olmadığını, karakterimde maya tutmadığını biliyorum. Sadeleşiyorum. Kendim de fark ediyorum. Bakış aynı bakış da, bazen manzara başka. Temelde aynı insanım ama başka gözlükler, eldivenler, şapkalar takıyorum zamanla.
Büyük duygular bana cool gelmiyor ama hayat akarken büyük duygulara da illa yer açılıyor. Liberal ritmimde akıyorum çok şükür. Kişiyi konfor değil de zorluk adam ediyor. Yeni sabahlarım da yeni kahveler içiyorum sürekli. En basit, en doğrudan cevabın en doğru cevap olduğuna iknayım şimdilik. Ve dönüştüğüm kadın içime siniyor.
Haftaya Görüşme Üzere
Evrim Onuk
