Yazım
Kıştan ilkbahara yürüyoruz. Bir şarkı fonda; adımlarımı hızlandırır gibi durmaksızın akan, daha çabuk denize ulaşsın diye sokaklar ve tam nakaratta bulayım diye kendimi bir şiir karşımda günlerdir. Denize bakan kalbimi çarptıran o his geldiğinde, aniden yazı özlüyorum bazen. Akşamüstü esintilerini, kavruk renkli gülümsemelerimi, güneşi, denizin mavisini ve bana hissettiklerini. Günledir gözümün önüne aynı sahneler geliyor. Küçük, kendi halinde, adı sanı pek duyulmamış bir sahil kasabasında olduğumu hayal ediyorum. Herkesin mevsimi de kendi içinde. Kalbim niyetimden razı. Zamanım anlarla, umudum hayallerle dolu. Renklerimi canlı tutmak için verdiğim çaba hala heyecanlı. İnsan dünyasının tüm karmaşasının içinden kendimi bir an için kurtarıp gökyüzüne baktığımda ihtiyacım olan tek şeyin, kalbimde parlayıveren o bir damla neşe ve huzur olduğunu fark ediyorum bu mevsim. Çocuk hissetmenin yaşla bir işi yok, tamamen kalple ilgili olduğunu düşünüyorum. Bu içimdeki büyümeyen kız çocuğunu çok seviyorum. Küçücük sakin bir köşeye saklandığım, önüme de zihnimi tüm alemde gezdirecek bir kitap aldığım zamanlar yaratmak istiyorum. Kendim için, kendime iyi gelmek için bazen de sadece canım öyle istediği için. Böyle anlarda yani tüm kaostan, tüm insanlardan, tüm olaylardan hatta duygularımdan bile sıyrıldığım anlarda şunu söylüyorum: Hayat, tüm duyguları yaşayacak kadar uzun olabilir ama aynı zamanda, sürekli her şeyi göğüslemek için de yeterince kısa. O kutsal idrak anları yok mu? İnsanı silkeleyip kendine getiriveren pofuduk bir bulutun üstünde gibi hissettiren duygular. Güzel anlar biriktirmek isteği ve güzel anıların kıymeti, böyle ansızın sarıyor insanı işte. O yüzden bol bol biriktirmeli…
Haftaya Görüşmek Üzere
Evrim Onuk
