Sadeleş

Bir şehri gezerken, bi insanı tanırken de olduğu gibi en çok beni ne kadar heyecanlandırdığına önem veriyorum galiba.

Bir sokağa döndüğüm anda karşıma çıkan görüntüyle büyülenip kalıyorsam, yıllardır duymadığım bir şarkıyı çalan sokak müzisyeni varsa, insanları gülümsüyor, konuşurken gözlerime bakıyorsa… Hele ki bir de farklı deneyimler edinmem için bir sürü fırsat varsa…

Fethiye’ye duyduğum aşk işte ondan. İlk gelişimde beni şaşırtıp, sürprizlerle karşıladığından.

Geldiğim gün bi 10dk. seyrettiğim turkuaz rengi deniz gibi.

Hemen sonra içimden bir ses yükselerek.

“Sadeleş” diyor.
“İyice sadeleş”.
“Artık istesen de kendi önünde duramayacak bir hale gelene kadar.”

Sade kelimesi saf, katkısız, basit, yalın,

Derin bir nefesle yaşam enerjini yeniden içine çek.

Hayatı algılama biçiminde sadeleş, tepkilerinde sadeleş.
Düşüncelerinde sadeleş, bu kadar düşünceye gerçekten ihtiyacın var mı?
Duygularında sadeleş, yıllardır, belki asırlardır o taşıdığın öfkeye, korkuya, kaygıya tutunmayı bırakma zamanın geldi de geçiyor.

Görüşünde sadeleş, belki yalnızca görmek istediğini görüyorsundur.
Duyuşunda sadeleş, belki yalnızca duymak istediğini duyuyorsundur.
Dokunuşunda sadeleş, dokunduğun kalbinin titreşimini hissetsin.
Bakışında sadeleş, gözlerinin içine bakan yalnızca sevgi görsün.

Kendini canlandır.

Zihnin yalınlaşana kadar,
Bedenin katkısız olana kadar,
Kendi sadeliğini hatırlayana kadar sadeleş…

Nefes al ve canlan.
Nefes ver ve içinde cansızı tutmayı bırak.
Nefes al ve sadeliğini içine çek.
Nefes ver ve kendine yer aç.

Kendine kendi içinde yer aç.

Olur mu?
Olur.
Oldu.
Ve içimdeki çocuk fısıldar; Ne yaparsan yap kalbinle yap.

Haftaya görüşmek üzere,