Gözlerimi kapattım. İki elimle göğüs kafesimi iki yana doğru sonuna kadar açtım. İçime dolan ve boşalan nefesimi ve kalbimi dinledim. Öylece açınca göğsümün ortasını, sanki başka türlü bir hava doldu içime, ben başka türlü rahatladım. Sonra sustuğumu farkettim. Kendime, başkalarına, hayata, çok iyi tanıdıklarıma ve hiç tanımadıklarıma. Kendi sessizliğimin içinde günlerce oturdum. Olan biten her şeyi susa susa duydum.
Meğer dikkatini verene bütün gürültüler bir noktadan sonra sadece sessizliğe dönüşüyormuş. Bazı olaylar fazlasıyla kırıcı ya da yorucu da olsa sonunda kendini daha iyi tanımana, pek yürümediğin yollarda sendeleyerek de olsa yeni adımlar atmana, çok zorlansan da hayır diyebilmene, belki de üzerinde taşıdığın ve sadece başkalarının yakıştırdığı yükleri yeniden gözden geçirmene sebep oluyor. Evet bazen kalpler kırılıyor, yara alabiliyorsun. Olan bitenin neden’ini, nasıl‘ını daha önceki yaşanmışlıklara benzetmek de, sonuçları kabul etmek de çok zor oluyor.
Ama işte malum, sınavları önce olup, dersleri sonra alıyor olmamız yaşamanın fıtratında var. İnsan olmanın sadece hırstan, çıkardan, kibirden ve maddiyattan oluşmadığını fark edeceğimiz bir vicdan diliyorum hepimize. En büyük dersleri alıp kendi yolumda yürümeye devam ediyorum. Sonrası sınav, sabır, sebat. Ve sonu mutlaka selamet.
Haftaya Görüşmek Üzere
Evrim Onuk
